Prolog

Znów tutaj jesteś. Twoje oczy tak samo ciemne, smutne, jednak z odrobiną nadziei. Nie twierdzę, że jesteś inny od tych wszystkich ludzi naokoło, ale ty przynajmniej patrzysz na mnie gdy mówię. Nie wiem ile z tego do siebie przyswajasz...jeszcze nigdy nie słyszałam twojego głosu. 

Jesteś tutaj tak samo jak jestem tu ja. Czy Bóg chciał dać mi jakiś znak ściągając mnie tutaj? Czy jestem taka jak wy? Czy po prostu chce bym Wam pomogła? Gdzieś w środku czuję, że mam z Wami coś wspólnego. Wam ma kto pomóc...a mi? Pewnie nawet gdyby ktoś tego chciał ja milczałabym jak ty teraz, ale kiedyś trzeba się odezwać...wykrzyczeć światu co leży ci na sercu. No już Savannah,  

teraz albo nigdy.