Rozdział 4

-Powód umieszczenia w placówce...depresja, prześladowanie, spowodowanie samobójstwa-przeczytałam po raz kolejny, chcąc upewnić się czy to wszystko jest prawdą? Harry znęcał się nad innymi, przez niego ktoś popełnił samobójstwo i to ja mam mu pomóc. Dlatego mój ojciec przesłał go do mnie? To pytanie nie dawało mi spokoju. Zebrałam wszystkie kartki z łóżka i zbiegłam na dół. Tata na szczęście jeszcze nie spał
-Dlaczego ja?-zapytałam kładąc przed nim kartotekę Styles'a
-O co chodzi?
-Dlaczego przysłałeś go do mnie?
-Jest mniej więcej w twoim wieku, myślałem, że przed tobą się otworzy. Przynajmniej spróbuj.
Kłótnia z nim nie miałaby żadnego sensu. Właściwie nie miałam nic przeciwko współpracy z Harry'm, gorsze było to, że teraz wiem z kim mam do czynienia. Do tej pory pracowałam z ludźmi, którzy mieli schizofrenię lub ostrą depresje, ale przestępca?
-Tato? Czy on był w...
-W wieku 15 lat trafił do poprawczaka. Wyszedł po dwóch latach. Przez rok był spokój a później zginęła jego siostra Jena. Wszyscy sądzili, że to on ją zabił, jednak wszystko wykluczało tę możliwości. Sprawcy nigdy nie odnaleziono. Od tamtej pory Harry zaczął prześladować ludzi, groził im. Lekarze stwierdzili, że to stan depresyjny więc nie wsadzili go do wiezienia. Chodziło do psychologa by pogodzić siebie ze śmiercią siostry, ale pewnego dnia coś się zmieniło. Był jak kamień, mówił coraz mniej, zupełnie jakby ulatywało z niego życie. Lekarze i jego matka myśleli, że ma jakieś problemy i faktycznie je miał. Któregoś razu powiedział swojemu terapeucie, że znalazł zabójców jego siostry i ma zamiar się ich pozbyć. Wtedy przysłali go do nas. Długo zastanawialiśmy się czy zamknąć go tutaj czy jednak nie. Jego matka obiecała, że będzie nad nim panować, że Harry będzie chodził na terapie więc jej zaufaliśmy. Sądzisz, że zrobiliśmy źle?
Stałam z otwartą buzią, nie widząc co powiedzieć. W głowie huczało mi od natłoku myśli. Pomogę mu. Zrobię wszystko co tylko będę w stanie zrobić by mu pomóc. To moja praca a po usłyszeniu jego historii nie mam serca tego nie zrobić
-Savannah
-Hmm
-Myślisz, że zrobiliśmy źle nie zamykając go?
-Nie. To była słuszna decyzja- powiedziałam zabierając kartki ze stołu.
Skierowałam się w stronę schodów i nadal oszołomiona poszłam do swojego pokoju. Wizja tego chłopaka, który jeszcze niedawno stała przede mną, mówiącego psychologowi, że zabije zabójców jego siostry przeraża mnie niemiłosiernie. Może praca w psychiatryku to nie dla mnie? Czemu inni terapeuci nie boją się swoich pacjentów a ja tak? Muszę się przespać, może rano będzie mi łatwiej myśleć.

~*~

-Savannah wstawaj-usłyszałam cichy głos taty-jest już południe. Za godzinę zaczynasz prace
Świetnie. Wyjście na imprezę nie było najlepszym pomysłem tym bardziej, że dziś również mam pracę. Dobrze, że przynajmniej nie piłam za dużo i zdążyłam wytrzeźwieć.
Zwlekłam się z łóżka i potykając się o własne nogi poszłam do łazienki. Spędziłam tam dobre 20 minut, doprowadzając się do ładu. Wrzuciłam do torebki teczkę Harry'ego i zeszłam na dół. Mój ojciec siedział przy stole pijąc kawę. Obok stała miska naszych ukochanych płatków czekoladowych. Miałam 20 lat a tata nadal budził mnie do pracy i robił mi śniadanie. Pewnie chcę wynagrodzić mi te wszystkie lata gdy nie było go przy mnie, a może tak zachowują się prawdziwi rodzice niepragnący wykorzystywać pasji córki do własnych celów? Któraś z tych hipotez na pewno jest słuszna.

~*~

-Dzień dobry Wilson-powiedziałam z uśmiechem gdy tylko stanęłam przy recepcji
-Witaj Savannah. Panie Heard, dzwoniła do pana panna Walter i prosiła o telefon-skierował się do mojego ojca.
Dziwnie się czułam gdy on mówił do niego na pan, chodź mój ojciec był od niego młodszy a ja do wszystkich naokoło mówiłam po imieniu, ale chyba nie mają mi tego za złe.
-Panienko Heard, ma panienka pacjenta, który czeka w gabinecie-powiedział do mnie formalnie po czym oboje wybuchliśmy śmiechem.
Wilson był naprawdę bardzo miłym starszym panem. Był jedyną osobą z którą mogłam się tu pośmiać.
Skierowałam się do swojego gabinetu a kiedy otworzyłam drzwi przypomniał mi się wczorajszy wieczór i Harry centymetry od mojego ciała. Muszę o tym zapomnieć. Przynajmniej teraz.
-Cześć-przywitałam się wystawiając do niego rękę, lecz on ani myślał zareagować. Siedział i tępo wpatrywał się we mnie. Świadomość tego co siedziało w jego głowie trochę mnie przerażało.
-Kim był tamten chłopak który cię wczoraj pocałował?-zapytał zanim zdążyłam otworzyć usta.
Ktoś mnie wczoraj całował? A tak, Ashton, wtedy pod moim domem.
-To mój kolega.
Chwila, skąd on o tym wie? Spotkałam go przecież w domu Dakoty a Ash pocałował mnie pod moim domem. "Powód umieszczenia w placówce: depresja, PRZEŚLADOWANIE..." przypomniałam sobie w myślach zawartość kartek i moje serce momentalnie zaczęło szybciej bić. Jeśli widział mnie z Emerson'em o wie gdzie mieszkam.
-Co robiłaś na tamtej imprezie?
Czemu on mnie przesłuchuje? Postanowiłam jednak odpowiadać na jego pytania.
-Dakota to moja przyjaciółka. To chyba ja powinnam była o to zapytać
-Moi znajomi tam byli.
-Moglibyśmy porozmawiać o twoim dzieciństwie?-zapytałam zmieniając temat
-Nie-odpowiedział ostro
Nagle nastała cisza a ja zaczęłam zastanawiać się o czym powinniśmy rozmawiać
-Co tańczyłaś?-usłyszałam nagle
-Słucham?
-Byłaś tancerką, prawda? Co tańczyłaś?
-A tak. Tańczyłam głównie taniec towarzyski, nowoczesny i próbowałam baletu.
-Nauczysz mnie?
-Baletu?-uśmiechnęłam się sprawiając, że on zrobił to samo
-Chodziło mi raczej o taniec towarzyski. Moja matka za kilka miesięcy po raz drugi wychodzi za mąż i nie chcę być jedyną osobą, którą nie będzie umiała tańczyć. Więc?
-Możemy spróbować
Wstałam z fotela i podeszłam do starego gramofonu, który wszystkim wydawał się być tylko dekoracją. Włączyłam moją ulubioną płytę i podeszłam do Harry'ego. Chwilę stałam przed nim lustrując jego twarz. Chwyciłam jego prawą rękę i położyłam sobie na tali, drugą zaś podniosłam nieco do góry.
-Prawa noga do przodu- szepnęłam robiąc krok wstecz-teraz w bok
Oprócz tego, że kilka razy stanął na moje niewielkie stopy, to nie szło mu najgorzej. Sądzę, że da radę nauczyć się jeszcze wielu kroków do ślubu swojej mamy
-Chcesz coś do picia?-zapytałam kiedy skończyliśmy naszą krótką lekcję tańca
-Nie
Sama nalałam sobie soku do szklanki i usiadłam.
-Jak ty tu wytrzymujesz? Jestem pewien, że przebywając tutaj oszaleję jeszcze bardziej.
-Czemu tak właściwie tutaj jesteś?
-Ludzie próbowali wmówić mi to kim jestem, nie mając o mnie zielonego pojęcia
-A kim jesteś?
Chłopak pochylił się lekko do przodu, opierając łokcie na kolanach
-Gdybym tylko wiedział, byłoby znacznie prościej. Wiem tylko, że nie jestem szaleńcem.-szepnął


-----------------------------------------------------------------------------------------------
Wiem, że teraz rozdziały mogę być nieco nudne, ale niedługo akcja się rozkręci :) Komentujcie, komentujcie. Niech każdy kto to przeczytał wyrazi zdanie pod postem...to dla mnie ważne.
PS. Postanowiłam zrobić nowy szablon (ten jest fajny, ale komentarze są mało widoczne)